Slobodan Dutina (CION): Joegoslavisch international geniet ook in 4e klasse F

Vlaardingen – 5 februari 1958: Als jonge ballenjongen van Rode Ster Belgrado maakte Slobodan Dutina in de kwart nale van de Europacup 1 de, na later bleek, laatste verrichtingen van het Manchester United van sr. Bobby Charlton van heel dichtbij mee. Een dag later, na het 3-3 gelijkspel in de Joegoslavische hoofdstad, crashte het vliegtuig van de Engelsen waardoor een groot gedeelte van de topploeg om het leven kwam. Dit tragische lot maakte een grote indruk op de inmiddels 73-jarige voetbaltrainer die zo op jonge leeftijd op een harde manier kennis met de vergankelijkheid van het leven. “Doe wat je het liefst doet want kan ineens voorbij zijn.” Was vanaf dat moment zijn credo.

Door: Mischa Keemink

En wat hij liefst deed was hem met de paplepel ingegoten: Voetballen. Al op jonge leeftijd maakte de voetbalkwaliteiten van de kleine Dutina tijdens de jaarlijkse selectietrainingen van de Europese topclub indruk en wist hij zich via alle hoogste jeugdelftallen van de arbeidersclub op te werken naar de absolute Joegoslavische voetbaltop. Hierin kwam hij talloze keren uit voor het vlaggenschip waarin hij meerder malen voor 100.000 toeschouwers het veld betrad. Uiteindelijk verkaste de aanvallende-middenvelder naar de derde club van de hoofdstad: Radnicki Sombor waarmee hij een verkiezing in het Joegoslavische elftal verdiende. Na zijn debuut tegen Israël zouden er nog 36 interlands volgen.

De oversteek

Gevoed door de voetbaldroom in het toenmalig communistische land waarin de overstap voor voetballers naar West-Europa als een absoluut summum werd gezien streek de toen 24-jarige neer in Schiedam om te bouwen aan een betere

toekomst. “Ik had het als voetballer natuurlijk heel erg goed in Joegoslavië maar qua salaris was het erg slecht. In Nederland kon ik bij SVV aan de slag en buiten dat het een geweldige club was die op dat moment net gepromoveerd was naar de eredivisie verdiende ik in een

klap veel meer dan ik ooit bij Rode Ster had verdiend. Van mijn tekengeld heb ik direct een huis gekocht in Joegoslavië. Dat waren ongeveer de verhoudingen.” Kijkt hij terug.

Trainersvak

Na een aantal jaar bij de Schiedamse volksclub volgde de verhuizing naar RVC Rijswijk
waarna Dutina in de herfst van zijn carrière terugkeerde naar de jeneverstad om zich bij de rood-groenen te gaan concentrerenop zijn trainerscarrière. “Ik had nog wel wat aanbiedingen op zak om te gaan spelen in de toenmalige eerste divisie maar ik kreeg bij de glasfabriek in Schiedam een geweldige baan aangeboden”. Kijkt Dutina, in het bezit van het HTS diploma, terug op zijn beslissing. “Het trainersvak gaf mij op dat moment veel voldoening en via FC Vlaardingen heb ik onder trainer Theo Lazeroms mijn UEFA A-licentie gehaald. Ik ben daarin een van de weinige buitenlanders die dit kan zeggen en daar ben ik echt heel trots op”.

Wat volgde was een indrukwekkende reeks van clubs waarbij oefenmeester de scepter zwaaide. Van DBGC tot Hoogvliet sport en van Deltasport tot Besiktas. Er zijn maar weinig clubs en niveaus waarbij hij niet heeft getraind. Als, naar
eigen zeggen, laatste kunstje vormt hij samen met Najim Nasri een mooi trainerskoppel bij de Vlaardingse vierde klasser CION. Maar nog altijd met hetzelfde plezier en passie als dat kleine jongentje op die avond in 1958.

“Ik vind het nog steeds geweldig om met een groep jonge gretige spelers toe te werken naar een mooi sportmoment. Nog steeds kan ik enorm genieten van het spelletje en alles wat daarmee te maken heeft. Samenhorigheid en groepsgevoel heeft niets met niveau te maken. Nog steeds voel ik dezelfde wedstrijdspanning als in de jaren dat ik voor 100.000 man voor het Joegoslavische elftal speelde. Het is niet voor te stellen maar voor mij maakt dat geen verschil. Ik blijf hetgeen doen wat ik het liefst doe en dat is de voetballerij. Daar hoor ik thuis.”